Elif 25 yaşındaydı. Kadıköy escort Göztepe taraflarında, apartmanın eski bir çatı katında yaşıyordu. Üç yıl önce üniversiteyi bitirmişti, sosyoloji okumuştu. Hayali, insanlara dokunan projelerde yer almak, hayatları değiştirecek işler yapmaktı. Ama gerçekler, diplomadan daha sertti.
Okul bittikten sonra iş aramaya başlamış, onlarca CV göndermiş, sayısız mülakata gitmişti. Aldığı cevaplar ya suskunluktu ya da “yeterli deneyim yok” klişesi. Ailesi ona artık destek olamayacak noktadaydı. Elif, geçimini sağlamak için önce kafelerde çalıştı. Sonra özel dersler verdi. Ama yine de her ay sonunda kira, fatura, ulaşım derken elde kalanla sadece makarna ve çay alabiliyordu.
Günlerinin çoğu Kadıköy sokaklarında geçiyordu. Moda sahilinde uzun yürüyüşler yapıyor, Bahariye Caddesi’ndeki kitapçılarda saatlerce oyalanıyordu. Bir gün, Rasimpaşa’daki küçük bir STK’nın ilanını gördü: “Genç gönüllüler aranıyor.” Gönüllü olmak maddi bir çözüm sunmuyordu ama Elif yine de başvurdu. Çünkü kendini bir yere ait hissetmeye ihtiyacı vardı.
O küçük ofiste, ihtiyaç sahibi kadınlara sosyal destek sağlanıyor, seminerler, rehberlik hizmetleri veriliyordu. Elif, dosya işlerinden sorumlu oldu, telefonlara baktı, bazen çocuklarla ilgilendi. Zamanla ekip onu benimsedi. Kimi günler ofiste geçirdiği saatler, en zor zamanlarında bile içini rahatlatıyordu.
Bir sabah, dernek başkanı ona dönüp, “Sen neden bu işi profesyonel yapmıyorsun?” dedi. Elif gülümsedi, çünkü içten içe o soruyu oral kendine defalarca sormuş ama hiçbir zaman Escort elif cevabını cesaretle verememişti. O günden sonra tekrar başvurular yapmaya başladı — ama bu kez referansı, tecrübesi ve azmi vardı.
Aylar sonra, Kadıköy escort Belediyesi’nin açtığı bir sosyal proje için sözleşmeli olarak işe alındı. Küçük bir maaş, ama düzenli. Ve en önemlisi, hayal ettiği yolda ilk sağlam adımıydı bu.
Şimdi Moda’da yürürken artık başı daha dikti. Aynı sokaklar, aynı insanlar ama başka bir Elif. Kırılgan, ama dirençli.
Bir yanıt yazın